Het begin

Het is vroeg in de morgen, kwart voor 6 om precies te zijn. Er klinkt een lawaai door de kamer, mijn wekker gaat af en toen kwam het besef nog maal goed naar boven. Vandaag ga ik dan echt met Ryan naar Nicaragua toe. Niet voor eventjes, maar voor 10 weken.

De laatste dingetjes snel ingepakt en met het gezinnetje richting Schiphol gereden en na een klein uurtje aangekomen. Uitgestapt keek ik nog snel op mijn mobiel en zag een appje van Ryan: we hebben een dik uur vertraging. Lekker is dat, begint goed zo reis. Maar elk nadeel heeft natuurlijk zijn voordeel, we konden nog even langer bij onze familie zijn!

Na 4 tassen te hebben in gecheckt, 2 extra tassen met kleding die we hebben opgehaald nog met zijn allen gezellig een bakje koffie doen en een broodje eten voordat het echte definitieve afscheid komt. Dit wil je natuurlijk zo lang mogelijk uitstellen. Maar op een gegeven moment besluit je dan toch om door de douane te gaan en samen met Ryan onze families en ik ook nog eens mijn vriendin achter te laten. En dat is natuurlijk heel lastig, voor mij persoonlijk misschien het moeilijkste van deze reis.

Na een paar leuke vraagjes wat we gaan doen in Amerika en een goede controle van de tassen mochten we dan eindelijk het vliegtuig in.
Daar zaten we dan, om 12 uur in het vliegtuig. Mooie tijd, want nu hadden we nog 2 uur om over te stappen in Atlanta richting Manugua.
Maar helaas kwamen we erachter dat het nog eventjes ging duren voordat we opstegen, wat erg vervelend was voor de overstap. Om 1 uur vlogen we dan echt en begon het avontuur voor ons.

Na een goede en voor ons gevoel snelle reis, waar we extra hapjes en drankjes kregen door de vertraging ;) kwamen we aan in Atlanta, helaas wel veel te laat dan gepland. Eerste wat wij dachten: we halen de vlucht richting Nicaragua niet meer, Atlanta is zo groot, dat gaat nooit lukken.

Snel even het thuisfront op het vliegveld met de gratis Wi-Fi laten weten dat we veilig zijn geland maar de overstap waarschijnlijk niet gaan halen. Volgens mijn vader konden we het redden, maar moesten we echt gaan rennen, wat wij natuurlijk meteen na alle controles deden. Helaas moesten wij ook langs alle heerlijke Amerikaanse restaurant rennen, waar wij ons ook stiekem op hadden verheugd, maar het was niet anders. Dit bewaren wij maar voor de terugweg.

De reis van Atlanta naar Managua verliep heel goed, geen vertraging dus lekker op tijd in Nicaragua.
Het enige wat nu nog fout kon zijn gegaan, waren dat onze koffers niet goed waren overgezet, maar na een half uurtje zagen we al onze koffers op de band staan op het vliegveld!

We werden ook meteen geholpen door 2 'vriendelijke' medewerkers. Ze hielpen onze koffers tillen en wilden deze nog even openmaken. Ze waren erg benieuwd wat we met 16 ballen gingen doen, waar we maar zeiden dat het voor een voetbaltoernooi met vrienden is. 1 durfde zelfs nog te vragen of hij een aantal ballen mocht, maar helaas voor hem, ze hebben een beter doel om heen te gaan.

Op het vliegveld stond ook Janneke op ons te wachten, met een iets te kleine auto voor alle tassen ;) maar met wat propwerk lukte het gelukkig en reden we naar onze verblijfplaats. Allebei hebben we onze eigen kamer. De douche en wc voor ons zitten tussen onze kamers in. Helaas zitten er ook hanen hier die mij lekker lang hebben wakker gehouden, maar als het zo doorgaat niet voor lang Hahah.

Wij zijn gelukkig na een dag van 24 uur veilig aangekomen in het warme Nicaragua! Wij gaan lekker acclimatiseren en bekijken hoe Granada eruit ziet de aankomende dagen.

Wij zullen jullie op de hoogte houden!

Groetjesss, Milan